Toplumlar birleşebilir ve geleceğin fikirlerinden ilham alabilir. Acilen daha fazlasına ihtiyacımız var, fütürist savunuyor Sarah Housley
20. yüzyıl geleceğin vizyonları için ünlü bir verimli zamandı, ancak 21. yüzyıl onlara aynı şekilde ilham veremedi. Bilim kurgu yazarı William Gibson, Prescient Cyberpunk romanının yazarı Nöromancer bunu “gelecekteki yorgunluk” olarak adlandırdı, 22. yüzyıla neredeyse hiç atıfta bulunduğumuza işaret etti.
Bu görünür durağanın bir nedeni, 20. yüzyılda insanların hayal gücünü yakalayan geleceğin fikirlerinin çoğunun o zamandan beri mutasyona uğramasıdır. Örneğin, plastik geleceğin malzemesi olarak faturalandırıldı. Tıpkı üreticilerinin vaat ettiği gibi, dayanıklı ve çok yönlü bol miktarda malzeme kaynağı haline geldi. Ancak ortaya çıktığı gibi, bu özellikler plastik kullanımımızı çevre ve sağlığımız için büyük bir sorun haline getirdi.
Şu anda sunulduğumuz geleceğin baskın görüntülerinin hepsinde uzun geçmişleri var. Uzay kolonizasyonu, distopik yapay zeka ve geçmişi geri getirmek için bir özlem – ama asla olmayan bir geçmişi içerir. Bu, iklim kaygısı göz önüne alındığında mantıklı ve birçok insan tarafından hissedilen gelecekten korkuyor. Gelecek, açmak yerine kapanıyormuş gibi hissetmeye başladı.
Paris’in eski belediye başkan yardımcısı Jean-Louis Missika, “Gelecek karanlık olduğunda, insanlar ideal bir geçmişe, kayıp bir altın çağına dönüyor. Nostalji, tehlikelere karşı sığınır, açıklanan düşüşlere karşı bir koza.”
Geleceğin “sıkışmış” görüntülerimizin bir başka nedeni, sosyal medyanın kullanıcıları, bir kerede, geniş bir zaman periyodu karışımından sonsuz görüntülerle beslemesidir. Bu nostaljiyi teşvik eder ve mevcut fikirlerin sürekli bir remiksini kolaylaştırır.
Bu yüzyılda kesinlikle yeni bir gelecek vizyonu ortaya çıkmadı – örneğin Solarpunk’ı düşünün, örneğin, 2000’li yıllarda Tumblr’da ve bloglarda çevrimiçi olarak geliştirilen iklim umuduna dayanan bir hareket. Ancak akıllı telefonlar iletişim yolumuza hakim olmaya geldiğinden, büyük, ileriye dönük gelecekteki vizyonların kolektif hayal gücümüzde kök salmaması dikkat çekicidir.
Bir yaşamın geleceğini düşünüyorum ve arzu edilen geleceklerin uyumlu vizyonlarının insanlara değişim getirmeleri için ilham verebileceği deneyimim. Motive ve hayal gücü olarak hareket ederler. Onları istediğimiz toplumu görselleştirmek ve daha sonra o geleceğe doğru çalışmayı taahhüt edebiliriz. Sivil haklar hareketleri bunu uzun zamandır anladı. Geleceğin birleştirici vizyonları da mimari renderlarda, reklamlarda ve TV şovlarında etkili bir şekilde kullanılır; Star Trek onlarca yıldır teknoloji uzmanlarına ilham verdi.
Fosil yakıtlardan yenilenebilir kaynaklara geçerken bir geçiş zamanında yaşıyoruz. Bu korkutucu hissedebilir, ama aynı zamanda galvanizleme olabilir. Bugün çok sayıda inovasyon noktası var: Pakistan’daki çatı güneş enerjisinin yükselişine bakın, burada hane halklarının ve küçük işletmelerin yenilenebilir enerjilere geçişe veya yerel ekonomilerinin ve kültürlerinin nasıl çalışabileceğini yeniden düşünerek dünyadaki topluluklar.
Ancak sentezden yoksunuz: bu yenilikleri uyumlu vizyonlara birleştiren, onları sosyal bir bağlamda ve daha sonra şimdiki zamandan geleceğe koyan gelecekteki düşünce.
Yeni kitabımda, bugün geliştirilen dört vizyona bakıyorum: insandan daha fazla gelecek doğa ile ilişkimizi yeniden canlandırıyor; DeGrowth ekonominin rolünü yeniden tasarlar; Solarpunk kültürel yeniliği yeniden şarj ediyor; Ve Metaverse bizi canlı dijital dünyalara daldırıyor.
Ancak gelecek bunlarla durmaz – daha fazla vizyon ortaya çıkmalıdır. Geleceğin hikayelerini bir kez daha anlattığımızda onları tohumlamalı, büyütmeli ve hangi şekli aldıklarını görmeliyiz.
Sarah Housley, Designing Hope: Vizyonlarımızı Geleceğimizi şekillendirmenin yazarıdır
