Gıda atıkları attığınızda, organik malzeme olmasına rağmen, sadece düzenli depolama alanında zararsız bir şekilde ayrışmaz. Bu işlem metanı serbest bırakır. 20 yıllık bir dönemde, metan bir sera gazı olarak karbondioksitten 80-85 kat daha güçlüdür.
Bu, bazı belediyelerin metan emisyonlarını azaltmanın bir yolu olarak kompostlama programlarını uygulamaya başlamasına neden olmuştur.
Gıda atığı bir depolama alanında ayrışırken, etrafındaki çöpler arasındaki mevcut oksijen ceplerini hızla kullanır. Bu bir “aerobik” işlemdir, yani oksijen varlığında ortaya çıkar ve karbondioksit üretir. Ancak bu oksijen tükendiğinde, atık metan üreten daha uzun bir “anaerobik” işlemden ayrışmaya başlar – yani oksijensiz meydana gelir.
Kompostlama ise tamamen aerobik bir süreçtir ve ortaya çıkan kompost tarımsal bir gübre olarak kullanılabilir.
Bir depolama alanındaki ayrışma, gıda atığı, oksijenin girmesi için yer olmadan dökümdeki diğer her şeyle sıkıştığından anaerobik bir süreçtir.
Tarım, Sağlık ve Doğal Kaynaklar Koleji’nde (CAHNR) Tarım ve Kaynak Ekonomisi Yardımcısı Jackson Somers, katılım oranlarını ve konut kompostlama programlarının arkasındaki ekonomiyi araştırdı. Somers bulgularını şurada yayınladı Çevre Ekonomisi ve Yönetimi Dergisi.
Somers, ortalama olarak, bir şehir, Austin, Teksas’ı örnek olarak kullanarak bir kompostlama programı uyguladığında, hane başına düzenli depolama alanlarına giren organik atık miktarında 2.3 kiloluk bir azalma olduğunu buldu. Bu, bir ABD hanesi tarafından üretilen ortalama haftalık gıda atıklarının sadece% 30’unu temsil etmektedir.
San Francisco gibi bazı büyük şehirlerin aksine, Austin’s de dahil olmak üzere çoğu kompostlama programının uyumluluğu zorlamak için herhangi bir yolu yoktur.
Somers, “Bireyler olarak, çok fazla gıda atığı üretiyoruz ve bu bilincin olması gereken bir şey. Oradan, kompostlamak istiyorsanız kompostlamalısınız” diyor. “Bence, doğal olarak, savurgan olmak istemiyoruz. Ama bazı insanlar için bu sadece yüksek bir çaba yükü.”
Somers, tamamen ekonomik bir perspektiften, bir kompost programı yürütmenin maliyetinin, özellikle bu düşük katılım oranlarıyla, bu metanı atmosfere koymaktan kaçınmanın sosyal maliyetini aştığını buldu.
“Sosyal karbon maliyeti”, ekonomistlerin atmosfere yayılan her bir ek ton karbondioksitin finansal maliyetini tahmin etmek için kullandıkları bir sayıdır. Mevcut rakam 51 $ ‘a sabitlendi. Kompostlama programlarını genişletmek için medyan maliyet, ton başına 478 $2 kaçınıldı.
Organik atıklardan en büyük metan yayıcılar olacak büyük şehirler, genellikle metanın atmosfere girmesini önlerken, bazıları elektrik veya doğal gaz üreten depolama alanlarında çalışan metan yakalama teknolojilerine sahiptir.
Somers, “Mevcut programlarla, sahip olduğumuz altyapı göz önüne alındığında – bunlar gördüğümüz tasarruflar için gerçekten pahalı.”
Ancak bu, kompostlama programlarının asla yatırım yapmaya değmeyeceği anlamına gelmez.
Mevcut depolama alanları doldukça, yenilerini yaratmak için gelecekteki büyük bir masraf olacaktır. Dolayısıyla, bir kompostlama tesisi oluşturmak artık uzun vadede ekonomik ve çevresel mantıklı olabilir.
Araştırmacılar ayrıca karbonun sosyal maliyetini sürekli olarak yeniden değerlendiriyorlar. Genel olarak, sera gazı emisyonlarının sayısız etkileri hakkında daha fazla bilgi edindikçe ve bu etkiler biriktikçe bu maliyet artar.
Somers, “Etkimiz hakkında daha fazla bilgi edindikçe, kompostlama programları çevresel anlamdan daha ucuz olabilir.”
Özellikle New York veya Philadelphia gibi büyük şehirlerde, teminatsız organik atıklarda gelişen sıçanlar gibi zararlıları azaltmak gibi belirli topluluklar için başka faydalar da olabilir.
Somers, “Sıçanları ve diğer zararlıları mahallelerin dışında tutmak da kesinlikle hesaplara giriyor.” Diyor. “Sıçanlardan kaç kişi hastalanıyor? Sokaklarda koşan sıçanları görmekten ne kadar hoşlanmıyoruz? Sadece çevresel değil, diğer etkileri hesaba katmak önemlidir.”
Somers, organik atıklarla ne yapılacağı ile ilgili soruların topluluktan topluluğa farklı olacağını vurgular.
Connecticut’ta şehirlerde bazı kaldırım kenarı programları var. Diğerleri, insanların gıda atıkları topladığı ve yerlerde merkezi bir yere getirdikleri bırakma programlarına sahiptir.
Somers, “Tek bedene uyan bir çözüm cevap değil.” Diyor. “Northwestern Connecticut’taki çözüm Stamford veya Hartford’daki çözümden çok farklı – ve Stamford ve Hartford için çözümler de farklı olacak çünkü demografik olarak oldukça farklılar.”
Somers, makalesi tek aileli konut kompostlama programlarına odaklanırken, marketler gibi işletmelerden ticari atıklar üzerinde daha büyük bir etki olabileceğini söylüyor.
Somers, “Bence gerçek tasarruf görebileceğinizi düşünüyorum” diyor. “Bence bu bizden daha fazlasını düşünmemiz gereken bir şey.”
