Avustralya’nın ulusal bilim ajansı CSIRO’dan yüksek teknolojili bir haritalama ekibi, Tazmanya’nın en ikonik doğal özelliklerinden biri ve Avustralya’nın en derin gölü olan Tazmanya’nın merkezi dağlık bölgelerindeki St Clair Gölü’nün inanılmaz yeni bir görüntüsünü üretti.
Gelişmiş çok ışınlı sonar ve Işık Algılama ve Mesafe Belirleme (LIDAR) teknolojilerini kullanan ekip, göl yatağının ve kıyı şeridinin ilk yüksek çözünürlüklü 3 boyutlu haritasını üretti; etkileyici su altı uçurumlarını, derin vadileri ve yükselen kaya oluşumlarını ortaya çıkardı.
St Clair Gölü, antik buzullar tarafından çevresindeki ana kayadan oyulmuştur ve UNESCO Dünya Mirası Cradle Dağı – St Clair Gölü Milli Parkı’nın bir parçası olarak vahşi güzelliğiyle uluslararası alanda tanınmaktadır. Bununla birlikte, gölün maksimum derinliği hiçbir zaman kesin olarak doğrulanmadı, ancak geçmiş raporlar bunun 160-215 metre arasında olduğunu tahmin ediyor.
CSIRO’nun haritalaması, gölün 163 metreye kadar düştüğü maksimum derinliği resmi olarak doğruladı. Bu, Avustralya’daki diğer göllerden çok daha derindir ve maksimum derinliği yaklaşık 85 metre olan Bass Boğazı’ndan bile daha derindir.
CSIRO hidrografik araştırmacısı Augustin Déplante, haritalamanın gölün çarpıcı yeni bir görüntüsünü sunduğunu ve gerçek derinliğinin gizemini çözdüğünü söyledi.
Déplante, “Haritalamamız, St Clair Gölü’nün kesinlikle Avustralya’nın en derin gölü olduğunu, bir sonraki en derin gölün ise 100 metreden daha az derinlikte olduğunu doğruluyor.” dedi.
“St Clair Gölü’nün en derin noktasının batı kıyısına yakın, ziyaretçi merkezinin yaklaşık 4 kilometre kuzeyindeki göldeki virajda bulduk, ancak göl derinliğinin 150 metreye ulaştığı birkaç alan var” dedi.
CSIRO, gölün su altı yaşam alanlarının ve nasıl oluştuğunun daha iyi anlaşılmasını desteklemek için 3 boyutlu veri setini çeşitli paydaşlarla paylaşacak. Veriler aynı zamanda gölde güvenli navigasyona ve gölün otonom su altı araçlarının test edilmesi için kullanılması da dahil olmak üzere gelecekteki araştırmalara yardımcı olacak.
Ekip, su derinliğini ölçmek için ses darbelerini kullanan bir tür sonar olan gelişmiş, yüksek çözünürlüklü çok ışınlı yankı sondalarını kullanarak gölün sekiz gün boyunca sistematik bir şekilde haritasını çıkarmak için sert hava koşullarıyla mücadele etti.
Proje, çift gövdeli 8 metrelik bir araştırma gemisi olan RV South Cape ve Otter adı verilen 2 metrelik insansız, uzaktan kumandalı bir gemi kullanılarak tamamlandı. Otter’ın daha küçük boyutu, daha büyük gemilerin erişemeyeceği sığ alanlarda haritalamaya olanak sağladı.
Otter ayrıca göl kıyısını haritalamak için LIDAR teknolojisini kullandı ve bu veriler, tek bir 3 boyutlu veri seti oluşturmak için su altı haritalamayla entegre edildi.
Déplante, “Haritalama son derece ayrıntılı ve bazı yerlerde 50 santimetre kadar küçük nesneleri tanımlayabiliyor. Kıyı şeridi boyunca göle düşen ağaçları gösteriyor ve daha derin bölgelerde göl yatağındaki bazı gizemli özellikleri ortaya çıkararak bunların kökenleri hakkında merak uyandırıyor.” dedi.
“Veriler St Clair Gölü ‘Loch Ness’ canavarının varlığını doğrulamasa da gölün gizli derinliklerini keşfetmek için güçlü ve yeni bir araç sunuyor.
“Daha da önemlisi, proje bize ekibimiz için disiplinler arası eğitim ve araştırma topluluğuna sunduğumuz yetenekleri geliştirmek için en son teknolojileri araç kutumuza entegre etme fırsatı sağladı.”
Proje, CSIRO’nun Hobart’taki Mühendislik ve Teknoloji Programı tarafından yönetildi. Bu programlar, uzak ve karmaşık ortamlar da dahil olmak üzere Avustralya’nın deniz, tatlı su ve kara araştırmalarını desteklemek için geniş bir uzmanlık ve ileri teknoloji yelpazesi sunar. Sualtı haritalaması, Sismik Asya Pasifik tarafından sağlanan Norbit çok ışınlı sistemler kullanılarak yapıldı.
