Zengin ancak doğa tükenmiş ülkelerdeki koruma projeleri, yiyecek ve kereste üretiminin “sızmasına” neden olabilir Zavallı, Biyoçerji Milletleri
Devon, İngiltere’de yeniden tanıtılan bir Avrasyalı kunduz
1990 ve 2014 yılları arasında Avrupa’daki ormanlar, Yunanistan’ın büyüklüğüne kabaca eşdeğer bir alan olan 13 milyon hektar genişledi – ancak bu bir maliyetle geldi. Avrupa Birliği’nde tüketilen ürünlerin bir yerde yetiştirilmesi gerekiyordu, bu nedenle diğer ülkelerde – çoğunlukla tropikal uluslar – AB üretimindeki düşüşü telafi etmek için yaklaşık 11 milyon hektarlık orman kesildi.
Bu tür biyolojik çeşitlilik “sızıntı”, koruma ve yeniden sarma projeleri, özellikle de daha düşük biyolojik çeşitliliğe sahip olan daha yüksek gelirli, sanayileşmiş ülkelerdeki planlar ile ilgili önemli bir sorundur, diyor Cambridge Üniversitesi’nde Andrew Balmford, daha büyük bir grup bilim insanı arasında yer alan bir grup bilim insanı arasında yer alıyor. Bu konuya dikkat edilmeye dikkat edin.
Doğanın varlıklı ama doğa tükenmiş kısımlarında doğayı restore etmek, biyoçeşitlilik net kaybına yol açabilir, daha fazla vahşi yaşam-bol bölgelere gıda ve diğer ürünlerin üretimini iterek. Bunun etkisi nadiren izlenir, yani koruma eylemlerinin faydaları muhtemelen fazla tahmin edilir.
İngiltere, biyoçeşitliliğinin sadece yarısı kaldı. Habitatlar, hayvan popülasyonlarında yaygın bir düşüşe neden olmak için yiyecek ve yakıt oluşturmak veya hasat etmek için yok edildi. Bu eğilim, Avrupa ve Kuzey Amerika’nın diğer bölgeleri de dahil olmak üzere diğer yüksek gelirli, sanayileşmiş bölgelerde yansıtılmaktadır.
Koruma grupları, yerli vahşi yaşamı doğa tükenmiş uluslara restore etmek için yeniden sarmayı savunuyorlar. İngiltere’de bu, kunduz gibi vahşi yaşam için daha fazla alan yaratmak için üretken manzaralardan geri çekilmek anlamına geliyordu.
Ancak bu yurtdışında yiyecek veya yakıt üretimini zorlarsa, iyi olmaktan daha fazla zarar veriyor, diyor Balmford. Örneğin, İngiltere gibi bir ülkede üretken ekilebilir tarım arazileri yeniden sarılırsa, daha fazla biyolojik olarak ulusun açığı telafi etmek için buğday, arpa ve yağlı tohum tecavüz üretimini arttırdığı için yurtdışındaki habitat yıkımının artmasına neden olabilir. Sonuçta net bir biyolojik çeşitlilik kaybı olacağını söylüyor.
Düşük dereceli arazideki projelerin bile olumsuz bir etkisi olabilir, diye uyarıyor. Balmford, “Genel olarak, yeniden sarma çabaları daha düşük getirili tarım alanlarını hedefleme eğilimindedir, ancak hala tarım arazilerinde çok sık verim var, böylece üretim hala yurtdışına gidecek” diyor Balmford. “Ayak izimizi etkili bir şekilde artırıyoruz, sorunu offshoring yapıyoruz ve bu aslında yapılması gereken sorumsuz bir şey gibi görünüyor.”
Koruma çevrelerinde tartışılan bir problem, ancak “çok nadiren gerçekleştiriliyor” diyor.
Bir seçenek, koruma eyleminin en biyolojik çeşitliliğe odaklanmaktır. Ancak bu, Jeopolitik sorunlar getiriyor, diyor Steve Carver, İngiltere’nin Leeds Üniversitesi’nde. Daha düşük gelirli, biyolojik olarak ulusların ekosistemlerini korumasını istiyorsak, daha yüksek gelirli ülkeler, özellikle neredeyse tüm uluslar koruma hedeflerini karşılama sözü verdikleri için öncülük etmek zorundadır. Carver, “(İngiltere’de) biyolojik çeşitlilik yükümlülüklerimizi görmezden gelirsek, o zaman sadece bu yükümlülükleri dışlıyoruz” diyor Carver.
Belki de daha iyi bir strateji, değiş tokuşları dahili olarak yönetmek olacaktır. Balmford, İngiltere gibi ülkeler geniş, vahşi manzaralar istiyorsa, ödeyecek bir fiyat olacak. “Dünyanın geri kalanındaki insanlar pahasına İngiltere’nin her yerinde doğaya sahip olmayı beklememiz ne ölçüde daha az mı?” diye soruyor. “En azından onları ihraç etmek ve dünyanın diğer bölümlerinin bunları çözmesini beklemekten ziyade bu ödünleşmelerden bazılarıyla uğraşmamız gereken öneriyi araştırmak mantıksız değil.”
Örneğin, sızıntı etkilerini önlemek için vahşi manzaraların geri yüklenmesinin artan yerli üretimin yanında olması gerektiğini söylüyor. Bu, daha yoğun tarım yöntemleri, daha ağır günlük aktiviteleri veya golf sahaları gibi eğlence manzaralarının gıda üretimine dönüştürülmesi anlamına gelebilir. Örneğin Sierra Leone’de, Gola yağmur ormanları için korumayı artıran korumacılar verimi artırmak için çiftçilerle birlikte çalışıyorlar.
Alister Scott için İsviçre’deki Global Rewilding İttifakı’nda, korumacıların başka bir yerde arazi verimliliği için sorumluluk almasını bekliyor. “Açıkçası, sığır eti endüstrisinin ve kereste endüstrisinin sızıntı etkileri için her türlü sorumluluk aldığını görmediğimde, doğa restorasyonu insanlarına daha fazla sorumluluk veriyorsunuz” diyor.
Bunun yerine Scott, arazi kullanımı talebinin itici güçlerine daha fazla odaklanmak istiyor. Küresel gıda sistemi daha verimli hale gelirse, en çok karaya aç gıda maddelerini-et ve süt ürünlerini-bitki bazlı alternatifler için değiştirerek arazi için çok az rekabet olurdu. Diyette küresel bir değişim ile, daha zengin ve fakir uluslar yeniden sarılabilir. Scott, “Gıda üretiminin odağını değiştirirsek, mevcut ve artan seviyelerde dünya nüfusunu beslemekte kesinlikle bir sorunumuz yok” diyor.
Balmford için seçimler açıktır, ancak yapmak kolay değildir. “Tabii ki bu zor” diyor. “Ama görmezden gelirsek çok daha kötü olacak.”
