Alanlara ezilmiş kayaların yayılması CO2’yi havadan emebilir – şimdi kimyagerler daha reaktif mineraller oluşturarak bu işlemi turbo şarj etmenin bir yolunu geliştirdiler.
Olivine Rock doğal olarak karbondioksit ile tepki verir, ancak yavaş bir iştir
Yeni bir işlem, ezilmiş kayaların havadan çok daha hızlı bir şekilde karbondioksit yakalamasını sağlayarak, zaten yaygın olarak benimsenen bir karbon çıkarma tekniğini turboşaratlayabilir.
Bazalt gibi doğal silikat mineralleri, gelişmiş kaya ayrışması (ERW) olarak bilinen bir işlem olan katı karbonat malzemeleri oluşturmak için su ve CO2 ile reaksiyona girer. Çalışmalar, tarım arazisine ezilmiş silikat kayalarının yayılmasının, toprakların emebileceği karbon miktarını artırabileceğini ve aynı zamanda çiftçiler için ürün verimlerini artırabileceğini göstermektedir.
Ancak Kaliforniya’daki Stanford Üniversitesi Matthew Kanan, ERW’nin karbon faydalarının abartıldığına inanıyor, çünkü doğal silikatlar havadan anlamlı miktarda karbon çıkaracak kadar hızlı hava almıyor. “Veriler çok açık: faydalı oranlarda hava almıyorlar” diyor.
Silikatları daha reaktif minerallere dönüştürmenin ayrışma hızını artırarak ERW’yi uygulanabilir bir iklim çözümü haline getireceğini söylüyor. Kanan ve meslektaşı Yuxuan Chen, Stanford Üniversitesi’nde de, çimento üretiminden esinlenen bir süreç kullanarak magnezyum oksit ve kalsiyum silikat üretmenin bir yolunu geliştirdiler.
Kanan, “Bir kalsiyum kaynağı ve bir magnezyum silikat alabilir, onları ısıtabilir ve sonunda bir kalsiyum silikat ve magnezyum oksit yapabilirsiniz” diyor Kanan. “Çekirdek reaksiyon, magnezyumun kalsiyum için değiştirildiği iyon değişimi dediğimiz şeydir.”
“Güçlü olmasının nedeni, kalsiyum silikatın reaktif olması ve magnezyum oksit olmasıdır” diyor. “Reaktif bir şey koydum ve iki tane çıkardım.” Kanan, malzemelerin standart silikatlardan binlerce kez daha hızlı hava koşullarını havalandırdığını söylüyor.
İşlemde kullanılan fırınların reaksiyon için 1400 ° C’ye ısıtılması gerekir ve enerjinin doğal gaz tarafından sağlanması muhtemeldir. Bu, yöntemin önemli karbon emisyonları üreteceği anlamına gelir, ancak Kanan, bunların ya kaynakta yakalanabileceğini veya yerinde emisyonları yakalamak için bazı reaktif mineralleri ayırarak ofset yapabileceğini öne sürüyor.
Malzemelerin üretilmesinde yer alan emisyonlar açıklandıktan sonra, 1 ton reaktif malzeme atmosferden yaklaşık 1 ton karbondioksit çıkarır. Araştırmacılar şu anda günde 15 kilogram reaktif kayalar yapabilirler, ancak tarım arazisinde kullanılmak üzere malzemeleri çiftçilere satarak fikri ticari bir girişim haline getirmeyi umuyorlar.
İngiltere, Southampton Üniversitesi’nde Rachael James, Kanan’ın geleneksel ERW’nin işe yaramadığı iddiasına itiraz ediyor ve başarılı gelişmiş ayrışma denemelerinin birçok belgelenmiş örneği olduğunu belirtiyor. Ancak silikatların ayrışma hızını hızlandırma girişimini memnuniyetle karşılıyor.
“Ayrılma oranlarını hızlandırmak için yapabileceğimiz her şey çok faydalı olacaktır, çünkü iklim krizinin şimdi eyleme ihtiyacı var” diyor. “Ayaklanma, doğal olarak yavaş bir süreçtir ve açıkçası, 10 yıllık zaman çizelgelerinde anlamlı karbondioksit çıkarma görmeyi tercih ederim.”
Ancak, ekibin üretim ve konuşlandırmayı ölçeklendirme konusunda sorunlarla karşılaşacağı konusunda uyarıyor. Bir tarım sistemindeki minerallerin kullanılması, yakalanan tüm karbonun kalıcı olarak kilitlendiğini garanti etmeyebilir.
İngiltere’nin Edinburgh’daki Heriot-Watt Üniversitesi’nden Phil Renforth, teklifin akıllı bir fikir olduğunu, ancak nasıl konuşlandırılması gerektiğini anlamak için çok daha fazla araştırmaya ihtiyaç olduğunu söylüyor. “Esasen tarımsal topraklara ek olarak ideal aday mineraller olmayabilecek çimento mineralleri üretiyorlar” diyor.
